Με αφορμή μια συζήτηση με φίλους σε χτεσινή συνάντηση του Κι.Ν.Ι. για το ιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης στο Ρέθυμνο και επειδή τον τελευταίο καιρό προβάλλεται σαν παράδειγμα κοινωνικής αλληλεγγύης με βάση την εθελοντική εργασία από απλούς πολίτες που δραστηριοποιήθηκαν, από πολλα εναλλακτικα στέκια στην Αθήνα και αλλού, θεωρώ σκόπιμο να ακουστεί και μια διαφορετική άποψη από κάποιον που έζησε από κοντά το εγχείρημα της δημιουργίας του, αλλά και παρακολουθούσε στη συνέχεια λόγω της παραμονής του στο Ρέθυμνο και της εργασίας του με άτομα που στελεχώνουν το ιατρείο, την πορεία του ιατρείου.
Παρά την εξωτερικά όμορφη εικόνα και την προσφορά που έχει στην τοπική κοινωνία, υπάρχουν βασικά προβλήματα πολιτικής αντίληψης για το ρόλο του ιατρείου, από την ηγετική (πλέον) ομάδα, που το έφτιαξε και το διαχειρίζεται μέχρι σήμερα.
- Κατ’ αρχή η επιλογή του χώρου εκτός του νοσοκομείου, τη στιγμή που το απόγευμα όλα τα εξωτερικά ιατρεία είναι κενα, ήταν επιλογή των στελεχών συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, από τη στιγμή της δημιουργίας του, ωστε να μην έρθει σε ρίξη με τοπικά στελεχη του ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ. και να μην κατηγορηθεί για non political correct πρακτικές.(πόσο μάλλον όταν συνεργάζεται με το αριστερό κομματι του ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια εντός της ΕΓΕΣΥ).
Η επιλογή χώρων του νοσοκομείου
- θα δημιουργούσε τόσο αισθηση για την ουσία της λειτουργίας -κατάληψη-, (λόγω της ρήξης με το κατεστημένο του απρόσωπου-εμπορευματοποιημένου πλέον δημόσιου συστήματος υγείας),
- θα λειτουργούσε ακριβώς εκεί που κάποιος ανήμπορος το χρειάζεται (όταν τρώει πόρτα δηλαδή από τις υπάρχουσες δομές),
- θα διευκόλυνε πολύ και το κόστος συντήρησης του (νοικι, υλικά κτλ), χωρίς να υπάρχει ανάγκη δοσοληψιών με τοπικούς εξουσιαστικούς φορείς,
- ενώ λόγω των διαπροσωπικών σχέσεων, θα υπήρχε η δυνατόητα ακόμα και για άμεση πρόσβαση σε εργαστηριακό έλεγχο όσων τον χρειαζόταν...
- Επι πλέον, η διαπλοκή του ιατρείου με το δήμο Ρεθύμνου και η προβολή προς τα έξω της "κοινωνικής" πολιτικής συγκεκριμένων στελεχών του δήμου, όσο και συγκεκριμένων ατόμων του ιατρείου, για το έργο που προσφέρουν, σαφώς και δεν έχει καμμία σχέση με το ρόλο που θα έπρεπε να έχουν όσοι έχουν ανιδιοτελή προσφορά στην κοινωνία. Το γεγονός αυτό φαίνεται ξεκάθαρα όταν δεν ξεχνούν ανάμεσα στα υπόλοιπα να υπερτονίσουν την παρουσία τους στο ιατρείο.
- Η οικονομική του εξάρτηση (νοικι κτλ) από τα ταμεία του δήμου, αλλά και άλλους θεσμικούς φορείς κατα καιρούς, δίνει τέλος και στο παραμύθι της αυτοδιαχείρησης από τους απλούς πολιτες.
Όλα αυτά είχαν τονιστεί εξ’ αρχής στις εσωτερικές διαδικασίες για τη δημιουργία του Ιατρείου προ 3ετίας. Επειδή ακριβώς όσοι το έφτιαξαν τελικά, δεν είχαν σκοπό να δημιουργήσουν κάτι ουσιαστικά διαφορετικό, αλλά ήθελα απλά μια ακόμα ΜΚΟ γιατρών με προσφορά στην κοινωνία, για την οποία (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) θα λάμβαναν και την αντίστοιχη προσωπική προβολή, δεν λάβαμε μέρος στην στελέχωση του ιατρείου στη συνέχεια.
- Το ιατρείο σήμερα δεν λειτουργεί σε καμιά περίπτωση με διαδικασίες αμεσοδημοκρατικές, αλλά με σαφή χαρακτηριστικά ηγετικής ομάδας αφού βλέπουμε σε κάθε δημόσια παρουσία να προβάλλονται ως εκπρόσωποι και να μιλάνε τα ίδια και τα ίδια άτομα. Απορώ πως οι τόσοι ειδικευομένοι και οι άλλοι επαγγελματίες υγείας που στηρίζουν από τις θέσεις τους ή ακόμα περισσότερο αφιερώνουν πολύ προσωπικό χρόνο στο ιατρείο είτε από υποχρέωση, είτε από πραγματικό ενδιαφέρον, δεν φαίνονται προς τα έξω.. Αναρωτιέμαι αν και εφόσον έχουν λόγο στη λήψη αποφάσεων και στη διαχείριση, γιατί τα άτομα που προβάλλονται προς τα έξω να είναι συγκεκριμένα;;; (Μέχρι και στην αφίσσα του ιατρείου για τη συναυλία ενίσχυσης της 14ης Οκτωβρίου, συγκεκριμένος γιατρός προβάλλεται πάλι..)
Για όλους αυτούς τους λόγους, το εγχείρημα (για εμάς σαν docsolidarity) δεν έχει τίποτα να προσθέσει στον κοινωνικό ανταγωνισμό, από ότι προσφέρουν και οι υπόλοιπες ΜΚΟ..
Δηλαδή πέραν του άμεσα πρακτικού της περίθαλψης των ανήμπορων (το οποίο είναι σεβαστό, αλλά θα μπορούσε από τα ίδια άτομα να γίνει και στην καθημερινότητα τους στο νοσοκομείο η στους άλλους χώρους εργασίας τους), προσφέρει ακριβώς στο σύστημα την αναπλήρωση (με δωρεαν εργασία μάλιστα) όσων θα έπρεπε να προσφέρει εξ αρχής από μόνο του. Αυτό προφανώς προκαλεί επανάπαυση στην κοινωνία και απενεργοποίηση των ατόμων από την πολιτικοποίηση τους για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους...
