Η κοινωνική αντίσταση δεν είναι μόδα

Μια ακόμα ενδιαφέρουσα ανάλυση για τους "αγανακτισμένους" από την σελίδα της εξέγερσης

Ειστε σίγουροι;;;

Δυόμισι μόλις χρόνια πέρασαν από το Δεκέμβρη του 2008, όταν ένα βίαιο ξέσπασμα της ελληνικής νεολαίας συγκλόνισε όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτοί που συκοφάντησαν εκείνο το κίνημα, αυτοί που κατηγορούσαν την κυβέρνηση επειδή δεν χρησιμοποιούσε περισσότερη καταστολή, αυτοί που φώναζαν υστερικά για την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης, ξαφνικά έγιναν προστάτες, χορηγοί και προπαγανδιστές της ελληνικής εκδοχής των «αγανακτισμένων». Το συγκρότημα Αλαφούζου τέθηκε επικεφαλής των μιντιακών χορηγών. Οχι μόνο καλούσε τον κόσμο να συμμετάσχει, αλλά μετέδιδε και απευθείας την εκδήλωση, ενώ όλοι οι παραγωγοί των εκπομπών του, ο καθένας με το δικό του στιλ, έκαναν ζύμωση υπέρ των «αυθόρμητων» συγκεντρώσεων. Οι οποίες θεωρούνται αυθόρμητες όταν τις πατρονάρουν ισχυρά μιντιακά συγκροτήματα, όχι όμως όταν τις καλούν τα κόμματα ή η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.


Τα συγκροτήματα των ΜΜΕ δεν διοικούνται από ηλίθιους. Διαθέτουν έμπειρα λαγωνικά που μυρίζονται στον αέρα και το μπαρούτι και την κολόνια. Οταν οι μαζικές κινητοποιήσεις μυρίζουν μπαρούτι, πέφτουν σαν τα σκυλιά να τις καταστρέψουν, δημιουργώντας κλίμα τρόμου πριν ακόμα γίνει οτιδήποτε. Οταν οι κινητοποιήσεις μυρίζουν κολόνια (έστω και πατσουλί από συνοικιακό καλλυντικάδικο), τις αγκαλιάζουν, τις στηρίζουν, τις μανιπουλάρουν μέχρι αηδίας, κολακεύοντας την… ανεξαρτησία τους. Αλλωστε, μιλώντας ας πούμε για το συγκρότημα Αλαφούζου, από την ίδια κοινωνική δεξαμενή αντλεί τους εθελοντές που πότε κάνουν αναδασώσεις, πότε καθαρίζουν ρέματα και πότε συγκεντρώνουν παλιές συσκευές για ανακύκλωση. Το Αλαφουζέικο συνέλαβε από τους πρώτους τη σημασία των «πράσινων» μπίζνες και έχει συνάψει στενότατες σχέσεις με τα λαμόγια των «πράσινων» ΜΚΟ.

Εκείνοι που θα έπρεπε να έχουν ήδη κόψει τις φλέβες τους είναι ο Αλαβάνος και οι μετωποανατρεπτικοί σύντροφοί του, που προσπαθούσαν μάταια, στις τελευταίες απεργιακές συγκεντρώσεις, να μετατρέψουν την πλατεία Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίρ, αλλά στο τέλος έμεναν μόνοι τους. Ούτε βέβαια οι «αγανακτισμένοι» του facebook και του Αλαφού-ζου κατόρθωσαν να δημιουργήσουν πλατείες Ταχρίρ, αλλά τουλάχιστον αυτοί ήταν πολλοί, δεν ήταν μερικές δεκάδες. Και δεν μπο- ρούν αυτή τη στιγμή οι ελληνικές πλατείες να μετατραπούν σε πλατείες Ταχρίρ, όχι μόνο γιατί τα ιστορικά γεγονότα δεν επαναλαμβάνονται όπως τα φυσικά φαινόμενα, αλλά κυρίως γιατί ήταν άλλες οι κινητήριες δυνάμεις που κατέβασαν τον κόσμο στην πλατεία Ταχρίρ, άλλη η κοινωνική σύνθεση του κόσμου, άλλες οι γενικές και πολιτικές συνθήκες της Αιγύπτου, άλλη η πολιτική παράδοση κ.λπ.

Και κάτι ακόμη. Ηταν πολύς ο κόσμος που κατέβηκε στις διάφορες συγκεντρώσεις. Δεν ήταν όμως περισσότερος από τον κόσμο που έχει κατέβει στις πιο άμαζες απεργιακές συγκεντρώσεις. Οσο για τις περσινές τεράστιες απεργιακές συγκεντρώσεις, που στην Αθήνα οι διαδηλωτές ξεπερνούσαν κατά πολύ τις 100.000, ούτε στο ένα τρίτο δεν έφτασαν αυτοί που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος. Κι ήταν εκείνες πραγματικά πορείες οργής, με τον εργατόκοσμο να καλύπτει τις πράξεις αντι-βίας από οργανωμένες νεολαιίστικες ομάδες και την αστυνομία ανίκανη να τις καταστείλει μέσα σε τόσο μεγάλο πλήθος διαδηλωτών. Κι όμως, λες και δεν υπήρξαν εκείνες οι αγωνιστικές πορείες, τα αστικά ΜΜΕ παρουσίασαν σαν κάτι το πρωτοφανές το trendy ρεύμα που μαζεύτηκε και πέρασε μερικές ώρες στο Σύνταγμα ή στο Λευκό Πύργο ή στην πλατεία Γεωργίου στην Πάτρα.

Οχι, δεν θέλουμε να απαξιώσουμε ή να κορϊδέψουμε τον κόσμο –νέο στη συντριπτική του πλειοψηφία– που κατέβηκε σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις. Σίγουρα έχει συσσωρεύσει πολλή αγανάκτηση μέσα του. Αυτή η αγανάκτηση, όμως, θόλωσε ακόμα πιο πολύ την έτσι κι αλλιώς θολή κρίση του. Τόσο πολύ που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις την αγανάκτηση από τη μόδα. ‘Η μήπως η αγανάκτηση έγινε μόδα;

Γιατί αγκάλιασαν τα ΜΜΕ αυτές τις εκδηλώσεις; Γιατί από το στιλ της οργάνωσής τους φάνηκε καθαρά ότι μπορούν να μανιπουλαριστούν. Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν στη φάση της προετοιμασίας ήταν δύο: όχι στα κόμματα - όχι στη βία. Οι άνθρωποι καλούνταν να διαδηλώσουν ειρηνικά, να βρίσουν τους πολιτικούς και στις 11 το βράδυ να πάνε στο σπίτι τους. Μια χαρά εκτόνωση. Βρίστε όσο θέλετε τους πολιτικούς (έτσι κι αλλιώς απαξιωμένοι είναι). Μουτζώστε, σφυρίξτε, φωνάξτε «κλέφτες», αλλά μη διανοηθείτε να κάνετε κάτι παραπάνω. Και στα ΜΑΤ λουλουδάκια και τραγουδάκια. Σαν τους παλιούς χίπηδες ένα πράμα.

Αν δείχνουν κάτι αυτές οι εκδηλώσεις, οι πολιτικά ευνουχισμένες και χειραγωγημένες από πλευρές της αστικής ιδεολογίας, είναι το μεγάλο πολιτικό κενό που υπάρχει. Ενα μεγάλο κομμάτι των νέων εργαζόμενων και των νέων που βρίσκονται στον προθάλαμο της παραγωγής, μετά τα απανωτά χτυπήματα που έχει δεχτεί και την απώλεια κάθε ελπίδας για το μέλλον, έχει σιχαθεί την αστική πολιτική και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία την οποία ταυτίζει με την αναποτελεσματικότητα και την ήττα. Αναζητά κάτι το διαφορετικό για να εκφραστεί συλλογικά και επειδή αναζητά στα τυφλά, πέφτει θύμα διάφορων καλεσμάτων της μόδας και εύκολα χειραγωγείται στη συνέχεια από αστικά κέντρα. Αν κάτι δείχνει αυτή η θλιβερή εικόνα των αγανακτισμένων είναι πως οι πρωτοπόροι εργάτες πρέπει να συγκροτήσουν το πολιτικό επιτελείο της τάξης τους, για να μη σπαταλιέται η ορμή της νεολαίας.